Visitors of the Bolshoi Theatre square called each other “dove” and “doveling.” That’s how the word “blue” (Russian: Голубой) came to be, from the word - dove (Russian: Голубь). Due to efforts from Soviet intelligence, this place ceased existing, and doves disappeared with it, but the word remained and turned into a slur. “Blue” became widespread in all post-soviet countries, including Georgia.
The theme of the Fungus project’s first exhibition was this colour/word. In the English language, the word blue conveys sadness. In Post-soviet countries, it is the word for gay people. The exhibition united artists around the themes of queerness and melancholia.
The story of that square is filled with sadness, just like many other stories in our country and our region, where Queer people are stripped from their identities, spaces, dates, and colours and portrayed as shameful, dangerous, and freaks. Queer people have nothing but the loneliness, that follows them everywhere: in love, in struggles, at home, or in the streets.
Lasha Kabanashvili
"ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს,
პირველად ქმნილსა ფერს
და არ ამ ქვეყნიერს,
სიყრმიდგან ვეტრფოდი."
შენს ლურჯ თვალებში,
მე ზოგჯერ ვხედავ გამოტყორცნილ სინათლის ისრებს,
ოქროსფერს, როგორც მზეს და მსუბუქს, როგორც ბუმბულს ჩიტისას,
ჩასობილს ჩემს მკერდში, მუცელში, ბარძაყებში, და ჩემს მკლავებში,
მოელვარე, როგორც სისხლის პირველი წვეთი, ამოხეთქილი ჭრილობიდან,
რომლითაც შენმა მზერამ დამლახვრა, და მე - მიბმული ბოძზე უძლურების,
ვუყურებ ცას, და მე ვეტრფი მას და მე მიყვარს ის და მე ვნატრობ მას,
და მის ლურჯ კრთომაში ვხედავ შენს თვალებს,
რომელშიც მე ზოგჯერ ვხედავ ლურჯს დაბნელებულს,
ცისფერს, ჩაფლულს უიმედო წყვდიადში, სადაც ზეცა ჩამოიშალა,
ხელს ვიწვდენ შენსკენ, მოვრბივარ შენსკენ, ვეცემი შენზე, იქ,
სადაც წევხარ ფერმკრთალი და ღონემიხდილი, დადაგული უცხო ჭრილობით,
ეს არ არის ჭრილობა ნათლის, ეს მიწიერი ჭრილობაა, თვით სიბნელე გასაგნებული,
ხანჯლით გაფატრული შენი მუცელი, მღერის სიმღერას განშორების,
შენი ხელები მეჭიდება, მარცხდებიან შენი თითები,
და ეცემიან სათითაოდ ძალდაკარგულნი,
მთრთოლვარე ხმაში იფანტება წყვეტილი გმინვა,
უკანასკნელ წამს სიკვდილამდე;
მკერდი, მკერდყუდებული;
ხელები მხარწელმკლავნახვევი,
როცა ვჩურჩულებ ყურში;
გაანათე! გაათავე! სინათლის შვილო;
სიკვდილო დამაბრმავებელო მომევლინე!;
დაბნელდი მზეო!
Paolannder - Lament
The branches in front of my window are pointing North
Up, where no one lives, though unknown life blossoms
I raise my hands and my fingers reach no thing,
Clouds refuse to hold me, they go right through.
Stuck to the ground, glued
No means to live up in the blue
I am glued to Earth, counting my breaths.
Inhaling hope, eyes arrowed at the sky
Exhaling doubt,
Celestial life was not one of the chapters
In the book of life handed to us.
Willing so fiercely to be the rain above,
To touch the touchless, caress the trees.
I was not born to stumble on the static, moveless grass.
Trees are pointing North
Heading North as they show me
Which way to go
Bare lament is what I feel as I imagine
I am incapable of going beyond
Beyond what I see
Beyond what my eyes can capture
What is there in the foggy kingdom ruling above?
What is hidden in the tranquility of sequenced translucent clouds?
I would die to know,
I would love to feel
I would like to let it in
That world…It seems so distant
But feels so mine at the same time.
I am ready to face the North
Ready to embody the pole of mystic silence,
So exhausted of stumping on the south,
Of being below
The branches before my window are pointing North
They seem unnerved, so calm and fragile, yet firmly strong
Thin air flows between them, but can not intrude their calm,
Only to move them slightly, staying untouched
They are looking up, facing North
